Cultuurverschillen

Lieve lezer van mijn blog,

Wat leuk dat je er weer bent. Of misschien lees je wel voor de eerste keer mijn blog. Hoe dan ook, deze keer wil ik het iets anders aanpakken. In plaats van een soort opsomming van de dingen die ik afgelopen tijd heb gedaan, wil ik graag mijn kijk geven op de verschillen tussen het leven in Nederland en het leven in Spanje. Sommige dingen zijn in je eigen land zo vanzelfsprekend dat je er nooit over hebt nagedacht. In het buitenland merk je pas hoe anders dagelijkse dingen kunnen zijn. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Mocht je alsnog erg graag willen weten wat ik heb meegemaakt sinds ik mijn vorige blog heb geschreven, scroll dan even helemaal naar beneden. Hier vind je alsnog de opsomming. Voor meer context of verhaal bij een avontuur, vraag er gerust naar! Sneak peak: ik heb meerdere malen Madrid verruild voor een ander oord.

Laten we beginnen. Wat het grootste verschil is tussen Spanje en Nederland, of in dit geval tussen Madrid en Utrecht, is de grootte van de stad. Het viel me als eerste op en ik realiseer het me elke dag: Madrid is enorm. Om je een idee te geven: voor elke inwoner in Utrecht, zijn er tien inwoners in Madrid (dank aan oom Jan voor de rekensom). Waar je in Utrecht overal bent binnen maximaal een halfuurtje, en dan ben je nog ‘lang’ onderweg, doe je er in Madrid gerust drie kwartier of een uur over. En dan heb ik het over het verplaatsen binnen de steden zelf, in Utrecht op de fiets en in Madrid met het openbaar vervoer. Want door de grootte verandert ook de vorm van transport. Maar daar kom ik zo op terug. In zo’n grote metropool wonen heeft natuurlijk zo z’n voordelen: er is altijd wat te doen, op iedere dag, op ieder moment van de dag. Tegelijkertijd zorgt dat soms voor het door-de-bomen-het-bos-niet-meer-zien-syndroom. Of de ik-kan-niet-kiezen-ziekte. Maar dat zijn luxeproblemen dus ik mag niet klagen. Ze vieren hier zelfs Koningsnacht!

Ik had het hiervoor al even kort over transport. In het Madrileense leven neem je gerust de metro zo’n vier keer per dag. Ik ga naar de universiteit met de metro (heen en terug van en naar huis) en naar mijn stage (idem), maar soms neem ik ook de bus. Fietsen is wat mij betreft helaas uitgesloten. Nee, ik heb het niet geprobeerd, maar dat komt omdat m’n leven mij lief is. Doorgaans zijn de wegen hier vier- of zelfs zesbaans zonder apart fietspad. Je kan op de stoep fietsen – al weet ik niet of dit officieel ook mag – maar je bent dan wel continue een enorme stroom voetgangers aan het ontwijken. Ik neem dus liever de metro, waar heel wat valt te zien (van goochelaars tot panfluitartiesten) of ik pak gewoon lekker een boek. In de bus moet je zorgen dat je je ergens goed kan vastpakken of kan zitten, want bij iedere halte remt de chauffeur met een rotvaart en denk maar niet dat hij rekening houdt met het feit dat je bijvoorbeeld je handen vol hebt. Wat best zielig is soms voor oude mensen, die vaak de bus nemen, en soms bijna helemaal omvallen.

Dan nu een verschil van een heel andere aard. Sommige vrienden die hier op bezoek zijn geweest hebben mijn klaagzang hier al over moeten aanhoren, namelijk: servetten. Nu hoor ik je denken, hoezo zou je je zo opwinden over servetten? Wel, dat zal ik je eens uitleggen. Op ieder tafeltje op een terras of in een barretje staat er een servettendispenser. Helemaal prima, hartstikke fijn. Er staat zelfs heel lief ‘gracias por su visita’ op (bedankt voor uw bezoek). Na het nemen van een olijfje wil je je vingers en mond afvegen en pak je zo’n servetje. Het is zo stijf als karton! Net plastic. En voor de wat meer behoeftige afveegbeurten, zoals bij het snuiten van de neus of in het geval dat beide handen vies zijn na het eten met de handen van lekkere hammetjes en kaasjes, is het servetje veel te klein en gebruik je er minstens drie. Vet zonde! Dus vandaar mijn haat aan deze servetjes.

Nog zo’n klein maar toch opvallend verschil is pinnen. Dat gaat hier een beetje anders. Reken je af in een willekeurige winkel dan gééf je altijd je pinpas aan de desbetreffende winkelier of ober. Deze steekt de pas voor je in het apparaat en dan kan je gaan pinnen. Waag het niet om de pinpas er zelf weer uit te trekken totdat het signaal is gegeven. Vaker komt het voor dat de winkelier het voor je doet. Samen met het bonnetje geeft hij dan je pinpas weer terug. Waarom? Geen idee. Misschien is het een stukje service. Misschien zijn Nederlanders wel heul erg gesteld op het ‘selluf-doen’, maar ik vind het wel best.

Dit is iets wat je misschien wel hebt gemerkt als je op vakantie gaat. Het is typisch Nederlands om iets te nemen bij de koffie of thee. Of in het geval van een restaurant of bar krijg je dan een koekje of chocolaatje bij je warme drankje. Hoewel de Spanjaarden dol zijn op gebakjes in alle vormen en maten krijg je hier niet standaard een koekje bij je koffie. Jammer hè? Dan maar een stuk taart. Wat vervelend.

Het volgende cultuurverschil kan op twee manieren worden opgevat door Nederlanders: als heel hartelijk of te vriendelijk. Als je elkaar hier groet, ook als je elkaar voor het eerst ontmoet, dan krijg je zoenen. Twee welteverstaan en gewoon op de wang. Tenminste, als je een vrouw bent. Voor de Nederlander is dit soms een beetje onwennig, zeker als jij eerst je hand uitsteekt. Deze wordt stevig vastgepakt en voor je het weet, word je naar voren getrokken en wordt er een zoen op iedere wang geplant. Voor een Nederlander kom je dan in iemands persoonlijke ruimte, maar goed het kan ook wel weer heel warm en hartelijk aanvoelen: alsof je al jaren vrienden bent.

Buiten leven. Dit is één van mijn lievelingseigenschappen van het Spaanse leven. Alles gebeurt buiten, op straat. Wat hebben Nederlanders toch zo met binnen? Is het het klimaat? Hier spreek je bijna altijd buiten de deur af. Je struikelt dan ook over alle barretjes, cafés en restaurants. Hoe al die tenten kunnen blijven draaien met de slechte economie is mij een raadsel, maar denk maar niet dat de Spanjaarden zich hun biertje met een tapas hierdoor laten ontnemen. Stimuleren maar die economie!

Oké, dit is misschien overal wel anders in het buitenland, maar de stoeptegels zijn hier anders. In plaats van die vierkante grijze dingen heb je hier van die massieve rechthoekige tegels. Of juist van die gladde, in allemaal kleine vierkantjes. In Nederland nemen de tegels het water op, hier niet. Wel spuiten ze hier iedere nacht/ochtend de tegels schoon, zodat je ’s ochtends denkt: heeft het hier nou alweer geregend toen ik sliep? Wat fijn! Ik denk dat dat tegen de stank is, voor als het een tijdje droog is geweest. Of misschien om de tegels goed te houden. Wie weet dit?

Dan een verschil waar ik zelf nog nooit over heb nagedacht, maar wat ik heb gehoord van een Spanjaard. Hij was in Nederland op vakantie en moest heel menselijk zijn behoefte doen. Toen hij naar de wc ging, trof hij iets aan wat hij nog nooit had gezien. Een wc met een ‘opvang-plateau’. Ik weet niet zo goed hoe ik het met noemen, maar van die wc’s die je drolletje kunnen opvangen, omdat ‘ie niet direct in het water plonst. Dat hebben ze hier dus niet! Is mij nog nooit opgevallen en hier heb ik ook nog nooit over nagedacht, maar het is blijkbaar een redelijk uniek iets. Zijn wij Nederlanders zo bang voor natte billen? We doen immers ook niet aan bidets. Als je de wc in Spanje trouwens niet kan vinden, zoek dan een trap. Ook op straat of in een park, want vaak bevinden ze zich beneden.

Nog zoiets fijns en opvallends zijn de chino’s. Dat zijn kleine supermarktjes die worden gerund door, je raadt het al, Chinezen. Op een of andere manier kunnen de Chinezen spullen veel en goedkoop inslaan waardoor hun winkeltjes goed lopen. Ook stouwen ze werkelijk elke vierkante centimeter vol met koopwaar. Ik vind zo’n chino vaak gezelliger dan een traditionele supermarkt en je vindt er vaak bijna alles wat je wilt, én een stuk goedkoper. Daarnaast vind ik het leuker om dat lieve Chinese gezinnetje te steunen dan een grote keten. Bovendien word ik persoonlijk gegroet en geholpen met een lieve glimlach.

Het zijn nog best veel verschillen, sommige groot en sommige klein. Ze gaan vooral over het dagelijks leven. Ik hoop dat jullie het enigszins boeiend vonden om te lezen. En dan zal ik nu zoals beloofd nog even kort vertellen wat ik de afgelopen tijd heb uitgespookt. Zonder poespas.

Spongebob ontmoet en gegild in achtbanen met Glynnis, 1.000 km gereden in een huurauto, eerste korte broek aan in Denía, Paaslunch gehad met de grootouders van David (de wijn vloeide rijkelijk), paella gegeten in Valencia, cocktails gedronken met Glynnis als enige vrouwen in een gaybar, in een grote strandbal gespeeld op het water (erIN ja), megahard verbrand, meerdere Tinderdates gehad, naar het casino geweest, twee avonden achter elkaar tot vijf uur in de ochtend salsa gedanst met Roos, twee keer naar de bioscoop geweest, een paar kilo churro’s gegeten met chocola, twee keer naar het Prado en Reina Sofía musuem geweest, voor het eerst met BlaBlaCar gereisd naar Cádiz, met Anne verse vis gekocht op de markt, geen Spaans geoefend met Anne, wijntjes gedronken met Tinka en Aida en op z’n Spaans tapas gegeten bij Aida thuis met haar lieve tantes en oude kat, meegezongen met ‘vijftien miljoen mensen’ op het Holland House Kingsnight feestje, ridderstadje Toledo onveilig gemaakt met mama, veel te veel geld uitgegeven aan ambachtelijke koekjes (en een superschattig koekblik), Spaanse bureaucratie meegemaakt op het equivalent van de UWV, geroeid in het Retiropark (oké, gezond terwijl mama roeide) en naar een modeshow geweest. En dat naast het studeren en lesgeven voor mijn stage door.

Wat staat er nog op de planning? Een zesdaags baantje op een televisieset, een tripje naar Granada en het prachtige Alhambra (Moorse paleizen), een bezoekje aan Christian in Girona/Barcelona, wat examens, hopelijk nog een minivakantie naar Ibiza of Bilbao en meerdere bezoekjes van vrienden.