De eerste maand

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven, maar ik heb niet stilgezeten. Ik kan bijna niet geloven dat ik hier al bijna een maand ben. Ik denk dat dat een goed teken is, dat ik me hier thuis voel en thuis niet echt mis (niet echt, dus heus wel af en toe een beetje). Het helpt natuurlijk dat jullie eigenlijk helemaal niet ver weg zijn. Met een appje of een videogesprek op Skype lijken jullie heel dichtbij. Verder krijg ik zelfs sommigen van jullie op bezoek, te beginnen met aanstaande zondag: dan komt mama langs. Deels overlappend komt diezelfde week vriendin Evelien. Ik kijkt uit naar jullie komst.

In de tussentijd ben ik een aantal spullen rijker: ik heb een tweepersoonsbed mét beddengoed van IKEA, een extra set sleutels voor de lerarenlift (we hebben zelfs een eigen lerarentoilet) en de lokalen van de school waar ik stage loop en een heuse studentenkaart van de Universidad Complutense de Madrid. Het regelen van mijn bed is niet helemaal zonder slag of stoot gegaan. Ik had gewoon een eenpersoonsbed, waar ik nog steeds in sliep in mijn slaapzak. Ik wilde namelijk een tweepersoonsbed zodat vrienden bij mij kunnen logeren als ze op bezoek komen, met het idee dat ik na mijn verblijf het bed kan doorverkopen. Dus het had geen zin om beddengoed te kopen voor dat bed aangezien ik een groter bed zou hebben. David, mijn huisgenoot, had in een winkel vlakbij zijn werk de goedkoopste aanbieding gevonden van een bedframe en matras. Wij daarheen op onze vrije middag met het idee: dat tillen we wel even naar huis. Toen we de winkel uitliepen – de verkoopster keek ons nog vertwijfeld aan – en aan het eind van de straat waren, twijfelde ik al over mijn beslissing om het niet gewoon thuis te laten bezorgen voor €15. Toch zetten we door, mede omdat David me vrolijk aanmoedigde en het allemaal positief inzag. Elke zoveel meter moesten we even stoppen, omdat mijn armen als slappe vaatdoeken voelden. We werden vaak vreemd aangekeken of kregen lollige opmerkingen van de mensen op straat. Halverwege de tocht (het was ongeveer 20-25 minuten lopen, op onze terugweg zelfs een stukje heuvelopwaarts) zag ik het niet meer zitten. Ik had er de kracht niet meer voor. David was ook wat zuiniger geworden met zijn aanmoedigingen, maar hij verzekerde me niet boos te zijn op me. Koortsachtig zochten we naar oplossingen: hulp van anderen, een winkelwagen… een skateboard?! David heeft een skateboard en dacht dat we het bed misschien wel konden laten steunen op het bord zodat we het alleen maar hoefden te duwen. Het was het proberen waard dus ik bewaakte het bed en hij ging op pad om het skateboard te halen. Ik had in de tussentijd nog een noodkreet in een groepswhatsapp gestuurd in de hoop dat iemand kon helpen tillen, maar niemand had geantwoord (ondanks dat ik een taart had beloofd!). Al mijn hoop was gevestigd op het skateboard. Gelukkig paste het matras op het skateboard en het werkte! Het frame was gelukkig niet zwaar en kon de een tillen terwijl de ander het matras duwde. Inmiddels kan ik zeggen dat het bed lekker slaapt en het al het bloed, zweet en tranen waard was. Het uitje naar IKEA was heel leuk met een studente die ik soms tref buiten de lessen, omdat zij vanwege haar werk niet naar de lessen kan komen. Ze heeft een auto en had me aangeboden te helpen en dat was erg gezellig. IKEA ligt namelijk erg ver van het centrum af en het zou nogal een gesjouw zijn met de spullen en ik had mijn portie sjouwen wel gehad.

Op mijn stage gaat het goed. Ik heb gister een gesprek gehad met Arthur, mijn stagebegeleider en hoofd van de afdeling Nederlands op de taalschool, over de verdere invulling van mijn stage. Zo ga ik naast de conversatielessen helpen met lesmateriaal: filmpjes ondertitelen, luisteroefeningen inspreken en online oefeningen maken en verbeteren. Verder ga ik in maart mee naar een congres in Salamanca voor docenten Neerlandistiek in Zuid-Europa en ga ik langs elke groep voor een lesbijdrage in de vorm van een presentatie en oefening. Het bevalt allemaal erg goed en ik ga waarschijnlijk zelfs wat gesprekken opnemen als mogelijk materiaal voor mijn scriptie.

Dan de universiteit. Dat is me wat. Het gaat er hier heel anders aan toe dan ik gewend ben. Zelf vind ik het behoorlijk chaotisch, maar misschien is dat omdat ik het systeem niet goed ken. In ieder geval mag ik deze en volgende week alle vakken volgen aan de faculteit die dit semester worden gegeven bij wijze van ‘uitproberen’. Als de vakken bevallen, moet ik een briefje laten invullen met wat gegevens over mezelf, een pasfoto van mezelf (?) en de handtekening van de docent. Volgende week vrijdag moet ik mijn keuze definitief maken. Naast mijn stage volg ik drie vakken. Ik dacht, dat wordt nog moeilijk kiezen als ik er ‘maar’ drie mag kiezen. Inmiddels weet ik dat het moeilijk wordt om te kiezen, maar om een andere reden. De docenten zijn hier namelijk zo stoffig als dat ene hoekje in hun boekenkast waar ze niet bij kunnen komen. De lessen zijn heel klassikaal of ouderwets in de zin dat er soms letterlijk een tekst wordt voorgelezen wat iedereen dan driftig zit mee te schrijven. Wat is dit? Een dictee of een college? Powerpoint of andere vormen van ondersteuning bij hun lessen gebruiken ze nauwelijks en dan heb ik het nog niet gehad over de soms moeilijke verstaanbaarheid van de docenten. Ligt het aan mijn Spaans? Ik weet het niet, maar het helpt niet als je binnensmonds mompelt, je kaken op elkaar klemt bij het praten of om de zoveel woorden een langgerekte ‘ehhhh’ inzet. Ik hoop dat er alsnog drie enigszins leuke en te begrijpen vakken bij zitten.